هدف صحیح از انجام ورزش چه باید باشد ؟

[bahar]

هدف صحیح از انجام ورزش چه باید باشد ؟


بسیاری از افراد با دیدهای مختلفی رو به ورزش می آورند و خواسته های گوناگونی از آن دارند که در ذیل به مقایسه آنها با دین اسلام میپردازیم :

1 - برخى از ورزش كاران ، براى گذران امور زندگى و رسيدن به نان و نوا ورزش مى كنند، ولى ورزش به اين منظور تاسيس نشده است ؛ پس اينان را بايد در حاشيه ورزش دانست .

از نظر اسلام ، هيچ كدام از موارد مذكور نمى تواند به عنوان يك هدف عالى و ارزشمند براى ورزش و يا ورزشكار مطرح باشد. اين ها همه ، امور گذرا و اهداف كوتاهى هستند كه ارزش صرف سرمايه اى بى نهايت گران بها، همچون عمر و جوانى را ندارند.

ورزشكار بايد داراى همتى بلند و روحى بزرگ و ديدى وسيع باشد. او بايد نيرو و توان خويش را در جهتى مصرف كند كه با گذشت زمان و بالا رفتن سن و فرا رسيدن ايام كهولت و ضعف و يا حتى مرگ ، از بين نرود.

پس بايد به خاطر جلب رضاى خدا ورزش كند و از بدن نيرومند و تخصص ورزشى خود، در راهى كه مورد رضاى خدا و به نفع بندگان خدا باشد استفاده نمايد.

قوى ترين مرد تاريخ جهان ، شير خدا، حضرت على مرتضى عليه السّلام ، در راز و نيازى كه با معبود خويش دارد، عرضه مى دارد:

((الهى قو على خدمتك جوارحى ؛پروردگارا! اعضا و جوارح مرا در راه خدمت به خودت ، قوى و نيرومند گردان .))

از اين فقره دعا چنين فهميده مى شود، كه بايد ورزش ، ورزشكار و همه نيرو و توان او در جهت خدمت به خدا باشد، تا ارزشمند تلقى شود. و از آن جايى كه خدا به خدمات بندگان هيچ نيازى ندارد، پس خدمت به خدا، به معناى خدمت به بندگان خدا و دين خداست و اين ورزشكار است كه بدان محتاج است و خواهد بود.

همين مضمون را در دعاى روزهاى اول ماه رمضان مى خوانيم ؛ آن جا كه عرض مى كنيم :

((اللهم قونى فيه على اقامه امرك ؛پروردگارا! مرا در اين روز براى انجام فرمانت قوت بخش .))

و اذا قويت فاقو على طاعة الله ، و اذا ضعفت فاضعف عن معصية الله ؛
هر گاه توانا باشى ، بر طاعت خدا توانا باش ، و اگر ناتوان بودى ، از معصيت خدا ناتوان باش .

اقوى الناس ، اعظمهم سلطانا على نفسه ؛
در بين مردم ، آن كسى از همه قوى تر است كه تسلطش بر (هواى نفس ) خويش ، بيش تر باشد.

اقوى الناس من قوى على غضبه بحلمه
در بين مردم ، آن كسى از همه تواناتر است كه به فرونشاندن خشم خود، به واسطه حلم و بردبارى اش توانا باشد.

2 - برخى ديگر، براى رسيدن به مقامات ورزش و كسب شهرت و محبوبيت ، ورزش مى كنند. شهرت طلبى و مقام پرستى تا آن جا كه براى مطرح شدن ((من )) و ((خود محورى )) باشد، از نظر اسلام مذموم بوده و خطرناك نيز هست .
چنين افرادى ممكن است براى رسيدن به مقام و شهرت ، از هر وسيله اى ولو نامشروع ، غير انسانى و ناجوانمردانه - استفاده كنند، ولى اگر هدف از مقام و شهرت ، خدمت بيش تر ارزش هاى واقعى و انسانى و بندگان خدا باشد - نه اين كه اين موضوع بهانه اى براى رسيدن به هواهاى نفسانى قرار گيرد - بد نيست .
3 - گروهى نيز براى اين ورزش مى كنند، تا قوى شده و سپس به زور گويى پرداخته و آن چه را كه حق آن ها نيست به دست آورند! زشتى طرز تفكر و عملكرد اين گروه ، مستغنى از بيان است .
4 - بعضى نيز به منظور وقت گذرانى و بدون هيچ هدف عقلايى ورزش ‍ مى كنند؛ مى خواهند به هر نحوى كه شده روزها را به شب و شب ها را به صبح رسانده و بزرگ ترين سرمايه خود، يعنى عمر و جوانى خود را به پايان رسانند.

از نظر اسلام ، هر گونه عملى كه بيهوده بوده و تنها به منظور وقت گذرانى صورت گيرد، تحت عنوان ((لهو و لعب )) قرار گرفته ، و به عنوان مثال ، ورزش به منظور تقويت جسم ، كسب سلامتى ، تقويت بنيه نظامى و رزمى و يا فرار از عواقب زيان بخش بى كارى صورت گيرد، مجاز و گاه مستحب و مطلوب خواهد بود، زيرا در اين فرض ، از تحت عنوان ((لهو)) خارج است .